چرا در زیارت عاشورا لعن بر سلام مقدم است؟
سینه زنی و عزاداری مانند رمی جمره است. لعن مخالفان اباعبدالله علیه السلام نوعی رمی جمره است که جزء ارکان قبول شدن حج است. رمی جمره، لعن بر دشمنان حسین بن علی علیه السلام و مرگ بر آمریکا در عصر ما، همه از یک حقیقت هستند: «فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فقد استَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى» (پس آنكه به طاغوت كفر ورزد و به خداوند ايمان آورد، بى گمان به دستاويز استوارتر چنگ زده است). کسانی هستند که در ایمان بالله قوی هستند، اما در کفر به طاغوت نبضشان ضعیف میزند. آیا ممکن است که بذر ایمان بالله را جز در زمین کفر به طاغوت کاشت؟!
سیرۀ عملی امام خمینی علیه السلام این بود که اول کفر به طاغوت باشد، بعد ایمان بالله. ایشان از هیچ استاد اخلاقی که به «کفر به طاغوت» ایمان نداشت، درس نگرفت و استفاده نکرد. هرچه فرد در اخلاقیات و علم و کارهای دیگر فوقالعادگی داشته باشد، باید اول دید که او در کفر به طاغوت در چه حدی است و به کجا رسیده.
در زیارت عاشورا هم سلام به حسین بن علی علیه السلام بعد از صد لعن به دشمنان او وارد شده است. تقدّم لعن بر سلام تقدّمی اتفاقی و تفنّن در عبارت نیست؛ بلکه یک تقدّم استراتژیک، اساسی و رُکنی است.
امام خمینی رحمت الله نیز چون تکیه بر کفر به طاغوت داشت، ایمان بالله اش، ایمان بالله مستقیم است؛ همان وضعیتی که در ابراهیم علیه السلام و سیدالشهدا علیه السلام و آموزش او بود.
کتاب آئینه تمام نما، فصل 2، درس‌های عاشورا، ص 67 - آیت الله حائری شیرازی
